Raften op de Athabasca River

Vanmorgen was het voor de verandering koel en bewolkt toen we uit bed kwamen. Een goede dag om te gaan raften ;). Om kwart voor negen moesten we paraat staan op een parkeerterrein hier in het dorp. Het was toen vast al wel een graad of 15! Er kwam een oude schoolbus aangereden met een aanhanger met drie rafts. Vervolgens kwamen er nog vier. Wij waren dus niet de enige gekken die hadden besloten om eens vroeg uit de veren te komen voor een verfrissend bootritje. Eerst met de bus (hotseklots) naar de Athabasca Falls. Voor de derde keer deze vakantie moesten we een verklaring ondertekenen dat we de organisatie niet aansprakelijk zouden stellen in geval ban overboord slaan, ongevallen o.i.d. Onze gids vertelde ons dat we eerst zelf mochten proberen om te raften, we mochten van de waterval varen en dan konden zij vertellen of we er feeling voor hadden. Erg grappig! De gids zat sowieso vol grapjes, leuke humor wel. Op de plaats van lancering gekomen, werden we allemaal in een wetsuit gehesen met prachtige waterschoentjes, een semi-waterdicht windjack en een reddingsvest. Uiteraard alles stylish verantwoord. Boot oppakken en naar de waterkant. Volgende vraag was natuurlijk wie zit waar. Marit wilde wel voorin! Jesper en Lisa op de eerste rij, Lara en Ravi op rij twee, Martin en Danny op rij drie en Mascha en ik met Rhona in ons midden op rij vier. Veilig achterin... We zit/hangen in de raft en peddelen ons een ongeluk. Gelukkig is onze gids erbij en hij stuurt ons de goede kant op. Eerst de voorkant nat, dan even op rechts en natuurlijk ook nog op links. Marit krijgt de meeste ladingen water over zich heen, maar ze blijft dapper zitten. Raften is ontzettend leuk, de 'wilde' stukken worden afgewisseld met rustige stukken. Het water in de rivier was tussen de 4 en 7 graden. Het komt zo van de gletsjer. Lekker verfrissend! Na ons raftavontuur waren we allemaal wel wakker.
Vanmiddag zijn we even Jasper ingelopen. Nog een paar inkopen gedaan, even een broodje gegeten, ijsje gegeten. Om kwart over vijf moesten we weer klaar staan bij de receptie waar we werden opgehaald voor een 'wildlife' toer. Eindelijk zouden we beren gaan zien. Dat bleek toch niet zo eenvoudig als gedacht. Een mooie plek voor beren; geen beren natuurlijk, mooie plek voor heertjes, geen hertjes. Op een gegeven moment zagen we heel veel auto's geparkeerd langs de kant van de weg. Er stond een ELK, ook wel Wapiti genoemd, een eindje van de weg. ( vertaling is een wapitihert). Een enorm exemplaar met een enorm gewei op zijn hoofd. De gids vertelde dat elk van die takken op zijn hoofd wel 20kg wegen. Een prachtig beest. Vervolgens gingen we naar Medicine Lake, dat elk najaar leeggedronken wordt door een ondergronds grotten systeem dat wel 40km lang is. Onder het meer zitten een soort sink-holes. Het oppervlak van Lake Medicine was zo glad als een spiegel. Daar zagen we nog een adelaar. Jammer dat die vogel zo hoog in de boom zit, ik kon eigenlijk niet ver genoeg inzoomen. We wachten gewoon op de foto's van Danny ;). We waren al twee uur onderweg en nog steeds geen beren. Er was sprake van een kleine teleurstelling. Als toerist heb je toch de neiging om te denken dat de beren in bosjes op je af komen als je zo'n tour hebt geboekt. Dat is niet het geval, want wilde dieren laten zich niet sturen. Toen we bijna weer in Jasper waren, zagen we ineens een beer lopen langs de weg. Ik heb alleen een foto van zijn kont, maar ik kan bij Danny z'n foto's vast een mooier exemplaar vinden. Hij had goed zicht vanuit de deuropening van de bus. Dus ons geduld is beloond. We hebben een beer gezien en we hebben het vastgelegd. Het was weer een enerverende dag.
Morgen gaan we op reis naar onze laatste vakantiebestemming: Banff. Via de Columbian Icefields...